Domyślacie się, któż jest tą najpiękniejszą? Co roku wybierane są Najpiękniejsze Twarze Roku. Ostatnio nawet znalazła się wśród nich Polka. Kto trafia na tę listę? A która z was chciałaby się na niej znaleźć? Pewnie są wśród Was takie! My, kobiety, lubimy być piękne, podziwiane, zdobywane… Ja dziś jednak chcę napisać kilka słów o Kobiecie, której nie ma na tej liście, a jednak jest tą najpiękniejszą. Maryja! Czym może nas dziś zachwycić prosta i cicha dziewczyna z Nazaretu, czego nauczyć?

Najpiękniejsza z kobiet, bo ma miłość w sobie

Św. Bernadeta po jednym z objawień tak opisywała Maryję: „Miała białą suknię przewiązaną niebieską wstęga, biały welon na głowie i złocistą różę na każdej stopie. Na ramieniu trzymała różaniec. Była bardzo piękna, najpiękniejsza ze wszystkich kobiet, jakie do tej pory poznałam. Była bardzo młoda. Nie była starsza ode mnie”. Co stanowi o pięknie Maryi? Czy doskonały makijaż, świetnie dopracowany strój, niezliczone ilości maseczek i balsamów wklepywane w ciało? Nie! Maryja jest piękna miłością, miłością do Boga, Swego Syna, do każdego z nas. Stąd płynie wniosek: kochaj, będziesz piękna!

Uczy nas miłować, życie w Bogu schować

Maryja nie koncentruje uwagi na sobie, ale stale przekierowuje nasz wzrok na Syna. W swoim życiu nie doświadczała za wiele wdzięczności, splendoru. Tak naprawdę stała z boku wielkich wydarzeń zbawczych. Cicha obecność –  tak bym określiła jej Osobę, która wyłania nam się z kart Ewangelii. A jej wizerunek był i jest najbardziej rozpoznawalny ze wszystkich kobiet, które stąpały po tej ziemi. Jej życie zanurzone w Bogu, ciche i pokorne, ciągle pociąga i zachwyca ludzi. Wniosek: schowaj swoje życie w Bogu, zostaniesz dostrzeżona;  im bardziej zanurzysz się w Bogu, tym mniej będzie ci zależało na pochwałach innych.

Modli się za nami, byśmy wypełnili to, co mówi Pan

Bóg kierował życiem Maryi, bo Mu na to pozwoliła. Zasłuchana, wrażliwa na Słowo, gotowa, by je wypełniać. Czy łatwo usłyszeć głos Boga? Dzięki Matce Jezusa wiemy, że to jest możliwe, że możliwe jest życie poddane całkowicie Bogu. Ona nas tego uczy! Tylko by usłyszeć trzeba wiernie, systematycznie słuchać. Wtedy nauczymy się rozpoznawać Boży głos w naszym sercu i nie pomylimy go z żadnym innym, jak dziecko bezbłędnie rozpoznaje swojego rodzica – tembr głosu, sposób wypowiadania się… Maryja wspiera nas, byśmy słuchali Ojca, bo wie, że to dla każdej z nas najlepsza droga.

Na koniec…

Przebywanie z Bogiem sprawia, że „piękniejemy”, nie tylko nasze serce się zmienia, ale i nasza twarz. Podobno wielu świętych było opisywanych jako niezwykle pięknych z powodu przebywania długiego czasu na modlitwie osobistej, zasłuchania w Pana. Życzę Wam zapatrzenia się w Najpiękniejszą i uczenia się od Niej odbijania piękna Boga. Polecam Wam też najnowszą płytę, którą wydali „Mocni w Duchu” pt. „Biała jak śnieg”. Z jednej z piosenek zaczerpnęłam tytuły…

Jak przeżyć najbliższe dni, tygodnie, miesiące, by nie zmarnować swojego życia, by cieszyć się z tego, co się przeżyło, a nie żałować swoich poczynań?

 

Moja recepta na szczęśliwe przeżycie życia: po pierwsze warto zaakceptować to, czego zmienić nie można, a po drugie zmienić to, co możemy i chcemy. Nie wiem, która z tych rzeczy jest trudniejsza. Zależy to pewnie od naszego temperamentu, usposobienia, ale na pewno wymaga pracy nad sobą.

 

Nieraz napotykam zgorzkniałych ludzi, którzy wiecznie narzekają na to, co ich spotyka, ludzi, którzy ich otaczają, na swoją pracę, męża, dzieci itd., krótko mówiąc na wszystko. A z drugiej strony nic nie robią, by to zmienić. Mało tego, ja sama też nieraz popadam w takie „wszystkonarzekanie”. Chyba nikt z nas nie lubi przybywania w towarzystwie takich osób. Przyjemniej spędzać czas z ludźmi radosnymi, zadowolonymi z życia, z których tchnie nadzieja. Czy każdy z nas może stać się takim człowiekiem? Jestem przekonana, że tak!

Po pierwsze zaakceptować to, czego zmienić się nie da…

Są takie sprawy, których po prostu zmienić nie można. Nie mogę zmienić czasu i miejsca swoich narodzin, swoich rodziców, pewnych wyborów, których dokonałam w przeszłości… Pewnie każdy z nas ma własną listę rzeczy, na które nie ma wpływu. Czy wówczas pozostaje tylko narzekanie, jeśli jesteśmy niezadowoleni z tego, czym zostaliśmy obdarzeni? Stanowczo nie. Łatwiej będzie się nam żyło, jeśli zaakceptujemy te sfery naszego życia, mało tego, jeśli podziękujemy za to, co jest trudne do przyjęcia, jeśli znajdziemy pozytywne aspekty swej rzeczywistości. Pewnie nieraz będzie wymagało wiele wysiłku dostrzeżenie dobra w tym, co ciężko znosimy; być może z perspektywy czasu przekonamy się, że nasze doświadczenia, choć może nastręczały wielu trudności, były dla nas najlepsze, kształtowały nas najpiękniej, jak tylko można. Podziękuj za osoby, którymi Bóg Cię otacza, bądź wdzięczna za sytuacje, które Ci daje, a zobaczysz, że życie stanie się łatwiejsze i radośniejsze!

Po drugie zmienić to, co możemy…

Są takie rzeczy w naszym życiu, które możemy zmienić, ale być może boimy się to zrobić, obawiamy się rozejrzeć, popytać innych, jak można inaczej rozwiązać daną sytuację, brak nam odwagi, by podjąć kroki do zmiany. Boimy się różnych rzeczy: opinii innych, ich oceny i krytyki, rozważamy, czy zmiana rzeczywiście przyniesie nam korzyści i w efekcie nie robimy nic. Obawiamy się nieznanego, wygodniej nam żyć w tym, co już znamy, choć nie do końca nas zadowala. Jest takie powiedzenie „kto nie ryzykuje, ten nie ma”. Życie nieraz wymaga od nas ryzykownych kroków, „wstania z wygodnej kanapy” (parafraza słów naszego Papieża:)). Na przykład czujemy, że nasza praca to nie to, czego oczekiwaliśmy, ale boimy się go zmienić, bo co powiedzą inni, zastanawiamy się, czy kiedyś nie będziemy żałować rezygnacji. Jasne, że trzeba rozważyć wszystkie za i przeciw, dać sobie czas, szczególnie jeśli zmiany miałyby dotyczyć istotnych rzeczy, ale z drugiej strony nie bójmy się ryzyka.

Życzę wszystkim, byśmy nie bali się podejmować kroków do zmian w swoim życiu, nawet tych rewolucyjnych (zamiast narzekania na swoją egzystencję) i mieli odwagę realizować swoje marzenia…

Początek roku wielu z nas skłania do refleksji, budzi nowe nadzieje, plany, marzenia.

Kilka słów mojego podsumowania, tego, za mną i spojrzenie w przyszłość…

W mijającym roku trudno mi wybrać to, co było największym plusem, gdyż obfitował on w dobre wydarzenia. Po pierwsze wydałam trzecią książkę „Oczy Pana”, która przez wielu została uznana za najlepszą z moich powieści. Po drugie wraz z moją rodziną zamieszkałam w wymarzonym nowym domu. Po trzecie zmieniłam pracę na taką, która pozwala mi być więcej dla rodziny i daje mi więcej czasu na realizowanie moich pisarskich pasji. Po czwarte nawiązałam współpracę z grupą „Przepis na małżeństwo”, gdzie podczas warsztatów mogę zachęcać kobiety do realizacji swoich marzeń i pasji.

Wśród największych minusów mogę wymienić poważne choroby w bliskiej rodzinie. To zawsze trudne przeżycia…

Podsumowując rok 2018 był dla mnie czasem kluczowych zmian, które poprawiły jakość życia mojego i mojej rodziny. W kolejnym roku planuję wydanie kolejnej książki, więcej spotkań autorskich, ale przede wszystkim więcej przebywania z moją rodziną.

Życzę wszystkim czytelnikom, aby nie bali się podejmować kroków do zmian w swoim życiu, nawet tych rewolucyjnych (zamiast narzekania na swoją egzystencję) i mieli odwagę realizować swoje marzenia…

Wierność Boga to niezmienność Jego miłości. Wierność Boża ujawnia się też w dotrzymywaniu obietnic. Bóg jest wierny danemu słowu, przyrzeczeniom. Proste i oczywiste zdania, ale jakże nieraz trudne, by wierzyć i ufać w ich prawdziwość, gdy życie nas „przyciśnie”.

Ile razy w moim życiu, gdy wszystko układało się nie tak, jak ja sobie wymyśliłam, trudno było wytrwać w tej pewności, że Bóg jest wierny danym obietnicom. Ile razy słuchałam Jego zapewnień, że czuwa nade mną i moim domen, moją rodziną i ile razy zadawałam sobie pytanie „zatroszczy się o nas czy nie zatroszczy”? W chwilach, gdy trudno było z pracą, gdy brakowało na życie, gdy wydawało się, że nie ma wyjścia z sytuacji, znikąd pomocy, a Bóg milczy, tak trudno było uwierzyć i zaufać. A Pan zawsze przychodził. Tak to naszym wspólnym małżeńskim życiu bywało, że Bóg pomagał w ostatniej chwili, często wydawało się, że na pomoc jest już za późno, a On zawsze zdążył… Ile razy zadawaliśmy pytanie „czy Ty, Boże, nie mógłbyś pomagać nam trochę wcześniej, a nie dopiero wtedy, gdy się wydaje, że nie ma ratunku?”. Po czasie dostrzegaliśmy owoc takiego Bożego działania: Bóg uczył nas cierpliwości, wytrwałości, zaufania…

Przypomina mi się historia Elżbiety i Zachariasza. Bóg obdarzył ich potomkiem, gdy po ludzku było to absolutnie niemożliwe. Dzięki temu objawiła się w pełni moc Boża. Gdyby otrzymali dziecko wcześniej, choćby po dłuższym oczekiwaniu, mogliby sobie powiedzieć „No, udało się”. W ich sytuacji, gdy biologicznie po ludzku nie mogli już zostać rodzicami, a jednak urodziło im się dziecko, musieli uznać wyłączną interwencję Bożą. I kim został ich Syn… Kimś wielkim i wyjątkowym… Na wielkie rzeczy długo się czeka, nieraz w bólu, płaczu, na kolanach. Czas oczekiwania wypełniają łzy, chwile zwątpienia. Ale Pan zawsze przychodzi, bo jest wierny swoim obietnicom. Nie zawsze dzieje się wszystko zgodnie z naszymi oczekiwaniami, ale Bóg widzi lepiej, dalej, widzi całą naszą drogę, my tylko do kolejnego zakrętu….

Na intensywność naszej relacji z Panem i zaufanie Jego obietnicom, wpływają różne czynniki, m.in problemy w życiu zawodowym, wszechobecny stres i nawał obowiązków , bezsilność w osiągnięciu celów zawodowych, niska samoocena. Kiedy pojawiają się takie problemy człowiek koncentruje się na nich, zapominając o wszechmocy działania Boga. Nie wynika to z niechęci do Pana Boga, ale np. ze strachu przed utratą pracy, brakiem samorealizacji. Zapominając o Bogu, pokładamy ufność w swojej sile, mając pretensje do Pana Boga, że „nie działa”. A to już tylko jeden krok do obojętności duchowej… Dobrze, gdy przy nas jest współmałżonek lub inna bliska osoba, która ma łaskę zaufania pomimo różnych kolei losu. Wtedy obojętność może być, jak chmura przez którą prześwituje słońce zaufania, to znaczy odbieramy sygnał od Pana, że On jest wszechmocny i chce nam pomóc, ale dalszy krok zależy od nas, czy Mu zaufamy i damy się poprowadzić, bo On nigdy nie opuszcza.

Ktoś kiedyś powiedział, że Pan Bóg doświadcza tych, kocha i chce przeznaczyć do większych celów (chce, aby Go głosili). W tej drodze nasz Przeciwnik utwierdza nas w przekonaniu, że Panu Bogu do końca na nas nie zależy. Cały czas żyjemy w przekonaniu, że nie mamy na nic czasu i cały czas musimy się doskonalić, zdobywać, stawiając siebie i nasze ludzkie cele na pierwszym miejscu. Przeciwnik nie namawia nas wprost do grzechu, ale utwierdza nas w przekonaniu, że sami damy sobie radę, a Bóg dotrzymuje słowa tylko wybrańcom i podpowiada „po co masz wierzyć Bogu, jak i tak do tego grona nie należysz?” Prawda jest inna: Bóg kocha każdego i jest wierny swoim obietnicom bez względu na ludzkie błędy i grzech.